شعر

آمد گل خوشبويي از باغ و گلستانها                          ديگر تو نخواه از من عهد همه پيمان ها

از بوي دلاويزش مست گشتم و در بستم         از شور و شر عشقش مهر است بر اين جانها

شوري تو به من دادي تا باز كنم دردم            عشقي كه حرم باشد وصل است به هجران ها

با چشم سرم بينم او هست در آغوشم                    با چشم دلم بينم نوي است به ايمان ها

من مي طلبم او را در كوه بيابان ها                       افسوس كه او بوده اقرب ز رگ جان ها

آن يوسف زيبا رو از ما دلي با خود برد                  گويد تو مرو جايي سهلست همه درمان ها

آتش زده بر خرمن تا پر بدهد جان را                      از خاك به مينويش لطفي است به دامان

از شمع سوال اينست آن سِر كه چرا سوزد؟             تا صبح به شور عشق پروانه به دورانها

شيرين سخني مهرو خوشبو نفسي گلرو          برده است عنان از كف آن نرگس و مژگان ها

من شعر نمي دانم هر چند كه خوب دانم           سعدي چه خوب گفته بوستان و گلستان ها

من نه آنم كه كنم جبران مهرت مادرم                      لطفها كردي به من اي نازنين محترم

مادرم مهرت به من سري ز اسرار خداست               با خلوص هر لحظه گويد اي پسر يا دخترم

يادم آيد روزگاري كه مرا مونس جانم بودي                مثل پروانه  به دورم مو سفيد كردي برم

اي كه كردي لاله زار عمر خويش برگ خزان               معرفت نيست كه ندانم قدر اين تاج سرم

من جنان بي تو را جنت نمي دانم عزيز                   جنتم آغوش مهرت دست تو زير سرم

كامم از شيره جانت داده ايي اي مادرم                    از دل و جان گويمت جانم فداي مادرم

مادرم خاك رهت را من كنم درمان چشم                 اي كه شبها را نخوابيدي كنار بسترم

مي فراموشم نكن وقت دعا بعد نماز                        كه خطر ها در ره من هم بدان محتاج ترم

بار الها همتي ده كه در اين باقي عمر                      خدمتش را من كنم باشد سايه ش برسرم

سلام به وبلاگ من خوش آمديد تاريخ افتتاح وبلاگ 14/9/98